Նապոլեոն և Ժոզեֆինա

Նրանք հանդիպեցին  1795թ.....
Հրավիրվածների մեջ Նապոլեոնն ամենաաղքատիկն էր  հագնված ...չնայած դրան ` նա իրեն շատ վստահ էր զգում պճնված սպաների շարքերում...
....Նապոլեոնը մոտեցավ դահլիճում ներկա գտնվող անվանի տիկնանց ,որոնց թվում էր նաև Ժոզեֆինան... ասես հրապուրիչ  միջավայրը  նրան քաջություն հաղորդեց ու  մի ակնթարթում այդ նիհարավուն կազմվածքով  կարճահասակ  սպան դարձավ  վառ,կենսախինդ,համոզիչ ու ազդեցիկ...բաց չթողնելով ոչ մի հնարավորություն  ՝նա փայլեց  իր մտքի ուժով և սրամտությամբ ...Նա անկրկնելի էր...
Աստիճանաբար տիկնայք հեռացան՝մենակ թողնելով Նապոլեոնին  Ժոզեֆինայի հետ...
Նապոլեոնն այնքան սրամիտ էր ու ինքնավստահ,որ ժոզեֆինան մոռացավ նույնիսկ  ,թե որքան խղճուկ  էր հագնված նա..........

Մի քանի օր անց Բոնապարտը նամակ ստացավ ,ուր գրված էր.«Դուք բոլորովին չեք ցանկանում այցելել Ձեզ սիրող ընկերոջը..մոռացել եք ինձ..և շատ իզուր,քանզի այդ ընկերը անկեղծ ու քնքշորեն նվիրված է Ձեզ...վաղը հրավիրում եմ Ձեզ ինձ մոտ ճաշի»:
Հաջորդ օրը  Նապոլեոնը համարձակվեց գնալ իր հիասքանչ Ժոզեֆինայի մոտ...
Նա ապրում էր շատ համեստ,,,,,,,սակայն Նապոլեոնը շուրջը չէր նայում....նա  տեսնում էր միայն նրա  հարթ  ու սպիտակ մաշկը,քնքուշ ժպիտը..աչքերը ՝երկար թարթիչներով..նուրբ դիմագծերը.. իսկ ամենահմայիչը նրա բարեկազմ ու ճկուն մարմինն էր,սլացիկ ոտքերը...և  առանձնահատուկ ,միայն նրան հատկանշական նրբագեղությունը...մի տեսակ անբացատրելի ծուլություն կար նրա շարժումների մեջ...ցանկահարույց նազելիություն..որը թեթև ու նրբին բուրմունքի նման տարածվում էր նրա շուրջ...

Բաժանումից անմիջապես հետո Բոնապարտը գրեց նրան.«Իմ զարթոնքը լի է Ձեզնով...Ձեր պատկերն ու Ձեզ հետ անցկացրած  արբեցուցիչ երեկոն  հանգիստ չեն  տալիս իմ զգացմունքներին..անզուգական,իմ քնքուշ Ժոզեֆինա..այդ ինչ տարօրինակ բաներ եք անում իմ սրտի հետ,,,երբ հանկարծ պատկերացնում եմ ,որ զայրացած   եք , տխուր կամ   անհանգստացած ,կտոր-կտոր է լինում սիրտս ...ու Ձեր ընկերն այլևս չի գտնում հանգիստ»:
Ինքնամոռաց ,անմնացորդ սիրահարված էր Նապոլեոնը..նա կրկին ու կրկին գալիս էր Ժոզեֆինայի մոտ.... այդ անսանձ կրքոտությունն ու մշտական տենչանքը հանդիսանում էին լավագույն ապագույցները նրա սիրո և այն բանի,որ ինքը՝Ժոզեֆինան  հիասքանչ է, գեղեցիկ,գերող... Տեղի տալով նրա աղերսներին Ժոզեֆինան համաձայնեց ամուսնանալ ...Ամուսնական պայմանագիր կնքելու ժամանակ Ժոզեֆինան 4 տարով նվազեցրեց տարիքը...Նապոլեոնին դա հայտնի էր...ինքն էլ 2 տարով ավելացրեց  իր տարիքը)
...ինչ նշանակություն ունեին այդ մանրուքները...նա խենթորեն սիրում էր ու  ցանկանում ամուսնանալ....
Ամուսնության օրը Նապոլեոնը հանդիպում ուներ համհարզների հետ...Ժամը 9-ին պետք է լիներ քաղաքապետարանում ... հանկարծ նա բարձրացրեց գլուխն ու  քիչ մնաց տեղից վեր թռչեր ...տեսավ,որ  արդեն  10-ն ... արագ ճանապարհ ընկավ...քաղաքապետարանում  սպասում էին նրան... Վերջապես արարողությունը սկսվեց....Ժոզեֆինան հազիվ շշնջաց ՝այո,համաձայն եմ...Նապոլեոնը հնչեղ ձայնով ասեց՝Այո....Նրանք երկու  օր ու գիշեր միասին էին....Երկու օր անց նա մեկնեց ռազմական արշավանքների....
Եվ...աշխարհի չորս կողմերից «թռչում» էին Նապոլեոնի նամակները...լինում էին օրեր ,որ նա անգամ չէր հանում կոշիկները,հագուստը......օրը երեք ժամ էր քնում...սակայն միշտ գտնում էր ժամանակ գրելու իր սիրելի ,անկրկնելի Ժոզեֆինային...«եթե դու ինձ այլևս չես սիրում... ապա ես այլևս անելիք չունեմ այս աշխարհում»...«Եթե ինձ հարցնեն ,թե լավ եմ քնել...մինչ այդ հարցին պատասխանելը ես կսպասեմ քո հաղորդագրությանը,որ դու լավ ես... ու, եթե դու լավ ես ՝ուրեմն ես էլ լավ կլինեմ»...« իմ պահապան հրեշտակը,որն  ամենադժվար պահերին  հովանավորել է ինձ,թող պահպանի քեզ...ավելի լավ է ես մնամ անպաշտպան... և թող  նա քեզ  պաշտպանի միայն ...»,..
Նրա նամակները«շնչում էին սիրով»...ճակատամարտից առաջ նա աղոթում էր նրա նկարի մոտ...««Իմ միակ Ժոզեֆինա-հեռու քեզանից ողջ աշխարհն ինձ անապատ է թվում,որտեղ ես մենակ եմ...Դու տիրացել իմ ամբողջ հոգուն..դու իմ միակ միտքն ես ,երբ ինձ զզվեցնում են ձանձրալի արարծները,որոնք մարդիկ են կոչվում,,,ու երբ ես պատրաստվում եմ անիծել կյանքը...ձեռքս դնում եմ սրտիս,ուր քո նկարն է...նայում եմ նրան ............ու սերն ինձ համար  անսահման պայծառ երջանկություն է թվում ՝մթագնած միայն քեզ հետ բաժանումով.. Դու կգաս ,չէ?,կլինես կողքիս,,,?իմ գրկի մեջ...Արի...Արի..»:
Բոնապարտը համոզում է Ժոզեֆինային գալ իր մոտ...Նրանք հանդիպում են Միլանում..Երկու օր  ժամանակ ունեին խելահեղ  սիրո,ջերմության ,քնքշությունների համար  ...»

 Նապոլեոնը երկրպագում էր Ժոզեֆինային ,ինչպես աստվածության.... Երբ նա մեկնեց,կարոտից  ու խանդից  խենթացած  Նապոլեոնը  ուղարկում էր  նամակ նամակի հետևից  ... ,,Սիով,վստահությամբ,հավատով ...խենթացնող քնքշությամբ լեցուն նամակներ .....

 Բազմաթիվ հաղթանակներից հետո  Բոնապարտը  դառնում է իր երկրում  հայտնի ու պատվավոր...Միևնույն ժամանակ  ավելի ու ավելի շատ լուրեր էին  հասնում նրան  Ժոզեֆինայի անհավատարմության,դավաճանությունների  մասին...Չիմանալով ում հավատալ՝չար լեզուներին,թե սրտին ,Նապոլեոնը վերադառնում է տուն....հարազատները հաստատում են...  Իմպերատորի  կնոջ անպարկեշտ ու անբարո վարքն իրողություն էր...Նապոլեոնի որոշումը ծանր էր, ...ոչ մի փաստարկ չեր փափկացնի ,մեղմացնի  նրա սիրտը...  Գիտակցելով  ,թե ինչպիսի զորություն և իշխանություն ունի Ժոզեֆինան իր վրա,խուսափում էր հանդիպումից....Նրանք  բաժանվեցին................... Բոնապարտը  գրեց.«Ես պահանջում եմ ,որ նա ցմահ պահպանի թագադրված  կայսրուհու  տիտղոսն ու կոչումները...և ,որ ամենակարևորն է, նա ,ամենաթանկագին մարդն  իմ կյանքում,երբեք չկասկածի իմ զգացմունքների իսկությանը....»:
 Բաժանումից հետո էլ Ժոզեֆինան տածում էր Նապոլեոնի հանդեպ քնքուշ զգացմունքներ,,, Երբ աքսորեցին  Բոնապարտին   Ս.Հեղինե կղզի,Ժոզեֆինան ցանկանում էր մեկնել նրա հետ...Չթողեցին.... Երկու ամիս անց  մահանում է Ժոզեֆինան ...
Միակ կինը,,,,որին խենթորեն սիրել է Նապոլեոն Բոնապարտը....
«Կայսրը չեր նկատում կնոջ թերությունները...նա չեր փոխվում  նրա համար և չէր ծերանում...Ու եթե Ժոզեֆինան կարողանար նրան ժառանգ նվիրել նրա փառքի ու իշխանության ժամանակ - նա երբեք չէր թողնի նրան............... Իր երազներում նա այդպես էլ չբաժանվեց Ժոզեֆինայից»:

Հատվածներ Նապոլեոնի և Ժոզեֆինայի նամակագրությունից

«Չի եղել մի օր, որ ես չսիրեմ քեզ..չի եղել մի  գիշեր,որ չսեղմեմ քեզ գրկիս մեջ...և չի եղել դեպք,որ չանիծեմ իմ պատվախնդրությունն ու փառքը ,որոնք  ինձ հեռու են պահում  իմ կյանքի սրտից ....ստիպում են լինել հեռու քեզանից...»:
«Իմ միակ Ժոզեֆինա, հեռու քեզանից ողջ աշխարհն ինձ անապատ է թվում,որտեղ ես մենակ եմ...Դու տիրացել ես իմ ամբողջ հոգուն..դու իմ միակ միտքն ես -երբ ինձ զզվեցնում են ձանձրալի արարծները,որոնք մարդիկ են կոչվում, ու  երբ ես պատրաստվում եմ անիծել կյանքը ՝ձեռքս դնում եմ սրտիս,ուր քո նկարն է...նայում եմ նրան .......ու սերն ինձ համար  անսահման պայծառ երջանկություն է թվում ՝մթագնած միայն քեզ հետ բաժանումով.. Դու կգաս ,չէ?,կլինես կողքիս,,,?իմ գրկի մեջ...Արի...Արի..»:

«Սիրելիս,խնդրում եմ ,հաճախ մտածիր իմ մասին,,,գրիր ամեն օր...Դու կամ լավ չես զգում քեզ,կամ չես սիրում ինձ...միթե կարծում ես ,որ իմ սիրտը մարմարից է ...???Միթե իմ տառապանքները քեզ համար միևնույնն են...???Ակնհայտ է,որ դու լավ չես ճանաչում ինձ...Ես չեմ կարող հավատալ դրան...Դուք ,որին բնությունն օժտել է բանականությամբ,քնքշությամբ,գեղեցկությամբ,,,Դուք -միակ թագուհին իմ սրտի,,,,Դուք -և դա ,իհարկե,Ձեզ լավ հայտնի է ,թե ում իշխանությունն է ինձ վրա անսահման.... »

«Այն օրը,երբ դու կասես,-Չեմ սիրում քեզ այլևս,-կդառնա իմ սիրո կամ    իմ կյանքի վերջին օրը...»

«Եթե իմ սիրտը լիներ այնքան անարգ ու չնչին  ,որ համարձակվեր սիրել քեզ առանց փոխադարձ սիրո ,,,ես կհրամայեի պոկել նրան ինձանից....

Ա՜խ, Ժոզեֆինա...Ժոզեֆինա.....».

«Հիշում ես բառերն այն,որ ասեցի քեզ մի օր...???-Բնությունը պարգևել է ինձ ուժով ,աներեր ոգով...

Իսկ քեզ նա հյուսել է ժանյակներից ու օդից ...

Մնաս բարով...Ա՜խ,եթե դու դադարել ես սիրել ինձ ,նշանակում է դու երբեք էլ չես սիրել ինձ...

Ու ես ափսոսալու շատ բան կունենամ...»
«Իմ զարթոնքը լի է Ձեզնով...Ձեր պատկերն ու Ձեզ հետ անցկացրած  արբեցուցիչ երեկոն  հանգիստ չեն  տալիս իմ զգացմունքներին..անզուգական,իմ քնքուշ Ժոզեֆինա..այդ ինչ տարօրինակ բաներ եք անում իմ սրտի հետ,,,երբ հանկարծ պատկերացնում եմ ,որ զայրացած   եք , տխուր կամ   անհանգստացած ,կտոր-կտոր է լինում սիրտս ...ու Ձեր ընկերն այլևս չի գտնում հանգիստ»:
«Եթե դու ինձ այլևս չես սիրում... ապա ես այլևս անելիք չունեմ այս աշխարհում.... Եթե ինձ հարցնեն ,թե լավ եմ քնել...մինչ այդ հարցին պատասխանելը ես կսպասեմ քո հաղորդագրությանը,որ դու լավ ես... ու, եթե դու լավ ես ՝ուրեմն ես էլ լավ կլինեմ»...
« Իմ պահապան հրեշտակը,որն  ամենադժվար պահերին  հովանավորել է ինձ,թող պահպանի քեզ...ավելի լավ է ես մնամ անպաշտպան... և թող  նա քեզ  պաշտպանի միայն ...»

                                                                          

«Ամեն գիշեր մտովի գրկում եմ քեզ...շոյում քո մետաքսե կուրծքը...ավելի ներքև...գրկում եմ քեզ ամբողջովին.....
 Ես առանց քեզ - ոչինչ եմ .....Չեմ կարող հասկանալ,թե ինչպես եմ ապրել առանց քեզ առաջ..
իմ բոլոր մտքերը գամված են քո ննջասենյակին...քո անկողնուն...քո սրտին...
Հազար համբյուր քո աչքերին,քո շուրթերին...քո լեզվին...աշխարհի ամենալավ քո փոքրիկ .....
Օ՜հ, հիշում ես այն քաղցր երազը,երբ ես նետում էի քո գուլպաները,քո մետաքսներն ու  սեղմում  քեզ այնպես ,որ դու ամբողջովին հայտնվում էիր իմ սրտում,,,Օ՜հ,ինչու  բնությունը չի ստեղծել նման հնարավորություն...Ինչ հրաշալի կլիներ...»:

սիրով տրամադրեց Լիլին