Օնորե դը Բալզակ-«Շագրենի կաշին»

Եթե դու ձեռք բերես ինձ, ձեռք կբերես ամեն ինչ: Բայց քո կյանքը ինձ կպատկանի: 

Աստծու կամքն է այդ: Ցանկացիր, և քո ցանկությունները կկատարվեն: 

Բայց քո ցանկությունները համապատասխանեցրու քո կյանքին: 

Կյանքդ այստեղ է: Յուրաքանչյուր ցանկության ժամանակ ես կպակասեմ, 

բայց կպակասեն և քո օրերը: Ուզում ես տիրանալ ինձ: 

Վերցրու: Աստված քեզ կլսի: 

Ամեն

Հիմա ձեր ցանկությունները կգոհացվեն, բայց ի հաշիվ ձեր կյանքի: Այս հաշվով նշված ձեր օրերի շրջանակը կսեղմվի` համաձայն ձեր ցանկությունների ուժի և թվի, սկսած ամենաչնչին ցանկություններից մինչև ամենասանձարձակը...

Երեկոյան խաղացողի և առավոտյան խաղացողի միջև կա այնպիսի տարբերություն, ինչպիսին կա անհոգ ամուսնու և իր գեղեցկուհու լուսամուտի տակ մարմրող սիրահարի միջև:

Օրը ցերեկով մահը նրան  գարշելի թվաց, նա որոշեց մեռնել գիշերով, որպեսզի անհայտ մի դիակ հան ձներ այն հասարակությանը, որ չէր ճանաչել իր կյանքի մեծությունը:

 Քո սերը մի ամբողջ աշխարհ արժե ինձ համար: Երբ քո միտքն ինձ պատկանի, ես կլինեմ երջանիկներից ամենաերջանիկը...

Միայն ժամանակը կարող է սանձահարել մեր խենթությունները, բայց երջանկությունը մեզ կարդարացնի...

 Մարդ իրեն ուժասպառում է բնազդաբար կատարվող երկու արարքներով, որոնք ցամաքեցնում են նրա գոյության աղբյուրները: Մահվան  այդ երկու պատճառների բոլոր ձևերը արտահայտում են երկու բայեր` ցանկանալ և կարողանալ: Ցանկանալը մեզ այրում է, իսկ կարողանալը` խորտակում....

 

 Կան անդունդներ, որոնց վրայով չի կարող անցնել սերը, որքան էլ հզոր լինեն նրա թևերը: Նա պետք է իրեն թաղի այնտեղ....

 Իմ սիրույն հարկավոր են մետաքսե սանդուղքներ, որոնցով սիրահարվածը լռությամբ բարձրանում է ձմեռային գիշերով...

 Կանայք, իրենց մտքի ինչ-որ առանձնահատկությամբ, սովորաբար տաղանդավոր մարդու մեջ տեսնում են միայն նրա թերությունները, իսկ հիմարի մեջ՝ միայն նրա արժանիքները...

 Դուք չգիտեք, թե ինչ է նշանակում ուրախանալ՝ մահ ունենալով հոգու մեջ...

 Ես երբեք ոչինչ չեմ տենչացել, ես միայն ակնկալել եմ...

Սիրել մի ջահել աղջկա կամ սիրվել նրանից, դա նույնն է, թե իսկական ամուսնական դաշինք կնքել, որի պայմանները պետք է նախապես որոշել: Մենք իրավունք ունենք թողնելու այն կնոջը, որը վաճառվում է, բայց չի կարելի լքել ջահել աղջկան, որ հանձնվում է մեզ, որովհետև նա չի հասկանում իր զոհաբերության հետևանքները…

 Ինչ-որ մեծ և ահավոր բան կա ինքնասպանության մեջ: Շատ մարդկանց համար անկումը լինում է ոչ սոսկալի, ինչպես երեխաների համար, որոնք ընկնում են այնքան փոքր բարձրությունից, որ չեն ճմլվում, բայց երբ ջարդվում է մի մեծ մարդ, ապա այդ նշանակում է, որ նա ընկել է մեծ բարձրությունից, որ նա բարձրացել է մինջև երկինք և տեսել ինչ-որ անմատչելի դրախտ: Անողորմ պետք է լինեն այն ներքին փոթորիկները, որոնք նրան ստիպում են խաղաղություն հայցելու ատրճանակի փողից: Որքա՜ն երիտասարդ տաղանդներ, ձեղնահարկի խցում ներփակված, միլիոնավոր կենդանի էակների մեջ կորած, ձուլվում ու կործանվում են ոսկուց հղփացած ու ձանձրացած մարդկանց աչքերի առջև, որովհետև չունեն մի բարեկամ, մի սփոփարար կին: Բավական է միայն այս մասին մտածել, և մենք կպատկերացնենք ինքնասպանության հսկայական չափերը:

Այո, ես ընդունում եմ, որ մարդ կարող է խաղալու գնալ, բայց միայն այն ժամանակ, երբ իր և մահվան միջև տեսնում է սոսկ իր վերջին ստակը...

 

Քո «Ոչ»-ից ես գնում եմ դեպի իմ «Այո»-ն. Լեոնիդ Ենգիբարյան

Ես «Այո»-ի և «Ոչ»-ի միջև եղած անդունդի եզրին եմ։ Քո «Ոչ»-ից ես գնում եմ դեպի իմ «Այո»-ն մի բարակ թոկի վրայով, որ հյուսված է ցանկությունից, վախից ու սիրուց։ Թոկը դողում ու ճոճվում է, իսկ ներքևում Մենակության անհատակ անդունդն է, և «Այո»-ն, որ հրապուրելու չափ մոտ էր թվում, հիմա անմատչելի է։ Բայց ես գնում եմ՝ հավասարակշռելով ինձ Հպարտություն-ձողով։ Եվ հին, բարի վալսը՝ Հույսը, որ միշտ հնչում է դժվար համարների կատարման ժամանակ, ինձ ուժ է տալիս։
Ես քայլում եմ, ջանում եմ չնայել ներքև և չմտածել, որ հանկարծ, մինչ ես գալիս եմ դեպի քո «Այո»-ն, ինչ-որ մեկն արդեն բարձրացել է քեզ մոտ՝ դրա համար հենելով Բարեկեցության սանդուղքը։ Ավելի ու ավելի դժվար է։ Հուսահատության քամին տատանում է ինձ, և հենց անտանելի է դառնում, դու, միանգամայն անսպասելի, ինքդ ես ձգվում դեպի ինձ։ Ես գցում եմ ծանր ձողը։ Դու գրկում ես ինձ, ու մենք ընկնում ենք կամ ճախրում ենք (ի՞նչ տարբերություն) դեպի պայծառ աստղերից մեկը, որ, օգոստոսի գիշերային անեզրության մեջ վառված, մեզ են սպասում։
-Սիրելի՛ս,- ասում ես՝ մազերս շոյելով,-արժե՞ր այդպիսի վտանգի ենթարկվել. կարող էիր ընկնել սարսափելի Մենակության մեջ։ Ա՛յ դմբո, ինչո՞ւ էիր այդպես անում։
-Բայց չէ՞ որ դու սկզբում ասացիր՝ «Ոչ»։ Եվ ես ստիպված էի մահացու փորձության գնալ։
-Մի՞թե ասել եմ, զարմանում ես,- ինչ-որ չեմ հիշում։

***

 Կա մի նկարիչ , ով նկարել է ինձ: Եվ հիմա ես ապրում եմ: Նկարված: Եվ այնտեղ, և այստեղ: Թղթի վրա ու այստեղ, ինչ-որ տեղ աշնան ու ձմռան մեջտեղում: Եվ որտե՞ղ եմ իրական ես:

Ես նկատել եմ` ամեն ինչ չէ, որ  իմ մոտ աջ ձեռքով լավ է ստացվում: Առաջ մտածում էի, դա նրանից է, որ ես ձախլիկ եմ, բայց  հիմա ես տեսնում եմ, որ նկարի վրա քո մոտ իմ աջ ձեռքը լավ չի ստացվել: Ահա, թե բանն ինչումն է:
Եվ հետո ես սկսեցի  ավելի նուրբ զգալ, ավելի քիչ  կոպտել, դրանում մեղավոր են քո բարակ գծերը: Ես  ո՞ղջ եմ, թե՞ նկարված…
Ես քո նկարված-ապրողն եմ:
Եվ անգամ ծիծաղելի է, չգիտեմ` իչնպես ասեմ. դու ինձ նկարե՞լ ես, թե՞ արտանկարել:
Քանի որ դու նկարիչ ես, ուրեմն դու նկարել ես, սակայն դու կին ես, ու առանց քեզ ես ողջ չեմ, մեռած եմ, ինչպես արտանկարվածը:
Շատ եմ խնդրում, ուղղիր իմ աջ ձեռքը:

***

Սրճարանը դատարկվում է։ Շարժվում են աթոռները, շխկշխկում է սպասքը խոհանոցում։
Մնում ենք միայն դու, ես ու իմ տխրությունը։
Ներիր, գիտեմ, որ ուզում էիր երկուսով լինենք այսօր, բայց ինձ հետ է իմ տխրությունը․․․
Ըհը՜, դու արդեն զայրանում ես, զանգել ես ուզում։ Հասկանում եմ։ Շտապ է։

Սրճարանը դատարկվում է։ Շարժվում են աթոռները, շխկշխկում է սպասքը խոհանոցում։
Մնում ենք երկուսով, ես ու դու, իմ տխրություն։

***

 Միայն մի վախեցիր։ Քեզ երբեք ոչինչ չի պատահի, որովհետեւ դու երկու սիրտ ունես։
Եթե օդում մի վայրկյանով մեկը կանգ առնի, կողքից մյուսը կզարկի։
Դրանցից մեկը մայրդ է տվել քեզ։
Նա կարողացավ դա անել, որովհետեը տասնինը տարի առաջ կարողացավ սիրել, սիրել․․․ Մի ծիծաղիր, սիրելը բարդ է։
Իսկ երկրորդ սիրտդ տվել եմ ես։ Պահիր կրծքումդ իմ խենթ սիրտը։
Ու ոչնչից մի վախեցիր։
Նրանք կողք կողքի են, թե մեկը կանգ առնի, մյուսը կզարկի։
Միայն ինձ համար, մի անհանգստացիր, ինձ թեթեւ է քայլել գետնի վրայով,
դա հասկանալի է յուրաքանչյուրին։
Իմ սիրտը՝ քո կրծքում։

***
Պետք չէ նեղացնել մարդուն հենց այնպես. դա շատ վտանգավոր է։ Իսկ եթե նա Մոցա՞րտն է, այն էլ դեռ ոչինչ չի գրել, նույնիսկ «Թուրքական քայլերգը»։ Դուք կնեղացնեք նրան, և նա ոչինչ էլ չի գրի։ Չի գրի առաջինը, հետո երկրորդը, և աշխարհում ավելի քիչ հրաշալի երաժշտություն կլինի, ավելի քիչ լուսավոր զգացմունքներ ու մտքեր, հետևաբար ավելի քիչ լավ մարդիկ։ Իհարկե, մեկ ուրիշին կարելի է նաև նեղացնել. չէ՞ որ ոչ բոլորն են Մոցարտ, բայց, միևնույնն է, պետք չէ, իսկ եթե հանկարծ…
Դուք այնպիսին եք, ինչպիսին նա է։
Պահպանե՜ք իրար, մարդի՜կ։

***

Կա մի նկարիչ, ով նկարել է ինձ: Եվ հիմա ես ապրում եմ: Նկարված: Ե՛վ այնտեղ, և՛ այստեղ: Թղթի վրա ու այստեղ, ինչ-որ տեղ աշնան ու ձմռան մեջտեղում: Եվ որտե՞ղ եմ իրական ես:
Ես նկատել եմ` ամեն ինչ չէ, որ իմ մոտ աջ ձեռքով լավ է ստացվում: Առաջ մտածում էի՝ դա նրանից է, որ ես ձախլիկ եմ, բայց հիմա ես տեսնում եմ, որ նկարի վրա քո մոտ իմ աջ ձեռքը լավ չի ստացվել: Ահա, թե բանն ինչումն է:
Եվ հետո ես սկսեցի ավելի նուրբ զգալ, ավելի քիչ կոպտել, դրանում մեղավոր են քո բարակ գծերը: Ես ո՞ղջ եմ, թե՞ նկարված…
Ես քո նկարված-ապրողն եմ:
Եվ անգամ ծիծաղելի է, չգիտեմ` ինչպես ասեմ. դու ինձ նկարե՞լ ես, թե՞ արտանկարել:
Քանի որ դու նկարիչ ես, ուրեմն դու նկարել ես, սակայն դու կին ես, ու առանց քեզ ես ողջ չեմ, մեռած եմ, ինչպես արտանկարվածը:
Շատ եմ խնդրում, ուղղիր իմ աջ ձեռքը:

***

… Փոքր-ինչ լռելուց հետո աղջիկն ասաց. «Բայց մենք տեղ չունենք ապրելու, տուն չունենք»։ Տղան ծիծաղեց և ասաց, որ ինքը անձրևանոց ունի, բոլորովին նոր, ու եթե կոճակը սեղմես, նա ինքն իրեն կբացվի։ Եվ անձրևանոցը հրաշալի տուն է, շատ հարմարավետ երկուսի համար։ ճիշտ է, այն պատեր չունի, բայց փոխարենը բավական է ձեռքը երկարել, և դուք կիմանաք, թե դրսում տարվա որ եղանակն է՝ օրինակ, անցե՞լ է գարունը, թե դեռ շարունակվում է։ Այնպիսի բնակարանով, ինչպիսին անձրևանոցն է, հարմար է ճանապարհորդել, հաճելի է լսել անձրևի ձայնը ու նաև… Բայց աղջիկը չհարցրեց, «նաև ինչ…» և հեռացավ մեկ ուրիշի մոտ, որը բոլոր հարմարություններով մեկ սենյականոց բնակարան ուներ, բայց, երևի, այնուամենայնիվ չուներ այդպիսի անձրևանոց, իսկ եթե անգամ ուներ, ապա, համաձայնեք, ինչի՞ համար է մարդուն երկու բնակարանը, չէ՞ որ դա ծիծաղելի է… Այժմ, շատ տարիներ անց, նա վերջապես հասկացել էր, թե դա ի՜նչ հրաշալի անձրևանոց էր՝ մի փոքրիկ պարաշյուտ, որից բռնվելով երկուսով, կարելի է թռչել-գնալ հեռու՜-հեռու՜, հատկապես անձրևոտ օրերին… Եվ նա թախծում է իր արդեն երեք սենյականոց բնակարանում, որովհետև ինչքան մեծ է բնակարանը, այնքան հեռու են իրարից նրանք, ովքեր ապրում են այնտեղ, և երբ անձրև է գալիս, նա պատրաստ է ներքև նետվել իր անձրևանոցը փնտրելու, բայց մի՞թե տասնհինգերորդ հարկից կճանաչես, թե որն է քո անձրևանոցը։ Իսկ եթե անգամ ճանաչես, ապա հայտնի էլ չէ, թե այսօր սարքի՞ն է արդյոք վերելակը:

Կոմիքսներ

Կոմիքս (անգլ. comic-ծիծաղելի)` մուլտիպլիկացիոն պատմություններ, պատմություններ նկարներում: Կոմիքսը համատեղում է  արվեստի այնպիսի տեսակներ, ինչպիսիք են գրականությանը և պատկերային արվեստը: Որոշ երկրներում կոմիքսներն ունեն իրենց անվանումները. ֆրանսալեզու աշխարհում` bande dessinee կամ BD, Ճապոնիայում կոմիքսները անվանում են մանգա:

  Կան կոմիքսների բազմաթվ բնորոշումներ, բայց դրանք բոլորը  միասին տանում են դեպի նրան, որ կոմիքսը իրենից ներկայացնում է պատկերների մի շարք, որտեղ պատմվում է ինչ-որ մի պատմություն: Ըստ մի շարք հետազոտողների կոմիքսը դա պատմողական և տեսողական գործոնների ամբողջություն է:  Սկոտ Մակլաուդը, որը <<Կոմիքսի էությունը>> գրքի հեղինակն է, ներկայացնում է կոմիքսի կարճ բութագիրը .<<հաջորդական պատկերներ կամ զվարճալի այլ պատկերներ իմաստային հետևողականությամբ>>:

Ժորժ Սադուլը բնորոշում է կոմիքսը որպես <<պատկերներ նկարներում>>:

 Կոմիքսներում պարտադիր չէ տեքստի առկայությունը, գոյություն ունեն նաև համր կոմիքսներ, որտեղ կա սյուժեի բնազդային հասկացություն (օրինակ Ժան Ժիռոյի <<Առզակը>>): Բայց ավելի հաճախ կոմիքսներում խոսքը փոխանցվում է ֆիլակտերի օգնությամբ, դրանք <<բառային փուչիկներ>> են, որոնք որպես կանոն պատկերվում են ամպիկի տեսքով, դրանք դուրս են գալիս կամ շուրթերից կամ գլխից` մտքի տեսքով: Հեղինակի խոսքը դրվում է կոմիքսի ներքևի կամ վերևի մասում:

 Կոմիքսները կարող են լինել և գրական ժանրից և նկարչական ոճով: Նրանց ամենատարածված ժանրերը դրանք արկածներն ու ծաղրանկարնրն են:

  Կոմիքսներում պատկերներն ունեն որոշակի կանոններ, դրանք հեշտացվում են արագ նկարելու հեշտ ընկալվելու և կարդացողի ու պերսոնաժի հետ նույնանալու համար:

   Իրենց ծավալով կոմիքսները կարող են լինել կարճ շերտերով և մինչև ծավալուն գրաֆիկական վեպեր և սերիալներ` բազմաթիվ թողարկուներով:Կոմիքսը սերտորեն կապված է ֆիլմի և հատկապես մուլտֆիլմի հետ: Ինչպես ասել է Մակլաուդը <<ֆիլմը ժապավենի վրա, դա շատ դանդաղ կոմիքս է, տարածությունը կոմիքսի համար այն է, ինչ ֆիլմի համար ժամանակը>>, իսկ անգլերեն լեզվով <<cartoon>>`ծաղրանկար, կարող է նշանակել և կոմիքս և մուլտֆիլմ: Ճապոնական բոլոր մուլտֆիլմերի անիմացիաների հիմքում ընկած են ճապոնական կոմիքսները` մանգաները:

  

Կոմիքսների հիմնական բաղադրիչներն են`

• կեղևը, այն տալիս է կոմիքսի հիմնական իմաստը, պատկերից բացի կեղևին կարող են լինել անվանումներ, ֆիլմերի լոգոներ, գներ, գովազդ, թվականներ, նկարիչների ստորոգրություններ:Կեղևը կարող է գտնվել երկու էջերի վրա, աջ մասը <<ճակատային >>է , ձախը` <<հետին>>:

•    ճակատային մաս- պատկեր տիտղոսաթերթից առաջ:Ընթերցողին տալիս է հնարավորություն ավելի շատ իմանալ կոմիքսի մասին:

•  տիտղոսաթերթ-նրա վրա կարող ե ն գտնվել կարճ գրառումներ, հեղինակների անուններ, կարող են ուղեկցվել ոչ մեծ իլուստրացիաներով (նկարազարդումներով):

•   հիմնական մաս-էջերը, որոնց թիվը անսահմանափակ չէ, բայց ստանդարտ կոմիքսներում դրանք 20-40 են:

•    pin-up page-լրացուցիչ նկարներ` հիմնական նկարիչներից կամ այլ մարդկանց կողմից ստեղծված, որոնք ինչ-որ կապ ունեն կոմիքսի հետ, օրինակ կեղևի այլընտրանքային տարբերակներ:

 Առաջին ամերիկական կոմիքսը`<<Արջուկներն ու վագրը>> դուրս է եկել 1892թ-ին:

  1894թ-ին <<World>> տպագրատանը հրատարակվում  է Ռիչարդ Ֆ. Առտկոլտի <<Էլեկտրիկ Ուորլդ>> թերթը, որտեղ նա ներկայացնում էր կոմիքսներ, որտեղ գլխավոր գործող անձիք էին ծաղրածուն և շունը:

  Ավելի ուշ Առտկոլտը հրատարակում է <<Ալլեի Հոգանի>> շարքը, այնտեղ երկրորդական դերում էր դեղին կոստյումով մի տղա, որը շատ սիրվեց Նյու Յորքի բնակիչների կողմից:

   XX դարում կոմիքսը դառնում է ամենահայտնի ժանրերից մեկը հասարակական արվեստում: Գլխավոր ժանրերը կոմիքսի մեջ դառնում են դետեկտիվները, սարսափները, ֆանտաստիկան, գերհերոսների մասին պատմությունները:

Նաիրա Աբրահամյան

ԵԳՊԱ ԳՄ արվեստաբանության բաժին

4-րդ կուրս

Մարկ Շագալ. Զբոսանք

      Կան նկարիչներ, ովքեր պատկերում են իրականությունը այնպիսին, ինչպիսին կա, նրանք նայում են կյանքին իրենց անկյունից և որոշակի հեռավորության վրա: Սակայն կան նաև արվեստագետներ, որոնք ցանկացած նկար ստեղծելիս դրա մեջ դնում են իրենց կենսագրությունը, ներաշխարհն ու զգացմունքները, իրենց իսկ կերպարը դարձնում են կտավի հերոս` ներկայացնելով և' որպես իրականություն, և' ֆանտաստիկա…

  Շագալն իր ստեղծագործություններում իրեն պատկերել է հազարավոր անգամներ` տարբեր իրավիճակներում և տարբեր մեկնաբանությամբ. թե' ոպես քնարական հերոս, թե' ամենատարբեր սյուժետային կերպարներ, թե' կենտավրոսներ և նույնիսկ կենդանիներ: Եվ սա ոչ թե ինչ-որ շեղվածություն է, այլ սեփական միջոցների սիմվոլիկ-սխեմատիկ բանաձևով ներկայացում:

Մոտ հարյուրամյա կյանքի ընթացքում Շագալին ճակատագիրը պարգևել է երջանիկ ու հաջողակ պահերով, միևնույն ժամանակ կյանքն հաղորդակից է դարձրել ողբերգությունների ու տհած իրադարձությունների: Անգամ նկարչի ծննդյան օրը Վիտեբսկում հրդեհ է սկսվել, և Շագալին մոր հետ փրկել է հորդառատ անձրևը: Սակայն այս արվեստագետի ուղին լի է եղել մեծ ձեռքբերումներով, պարգևատրումներով, ցուցահանդեսներով, սիրով ու հարգանքով: Շագալի արվեստն այնքան տպավորիչ ու նոր էր, որ Գ. Ապոլլիները նրա գործերի համար առաջ բերեց  <<սյուրնատուրալիզմ>> տերմինը, որն արդեն կանխորոշում էր սյուրռեալիզմը:

Շագալը միշտ փորձում էր բացահայտել առարկաների նյութականությունը: Գույնը իր աշխարհն էր, տիեզերքը: Ինչպես գրում է Բ. Զինգերմանը, <<Վերլուծել Շագալի արվեստը շատ դժվար է, այն կարելի է սիրել կամ չսիրել, բայց գրեթե հնարավոր չէ մեկնաբանել: Նրա գեղանկարչությունը լի է քնարական սյուժեներով, փոխաբերություններով ու սիմվոլներով. ցանկության դեպքում կարելի է դրանք ինչ-որ կերպ բացահայտել, բայց արժե արդյոք…էլ չխոսենք այն մասին, որ Մ. Շագալի ողջ ստեղծագործությունը մի բարդ ու ամբողջական այլաբանություն է` իր անձնական կյանքը և մեր դարի հոգևոր փնտրտուքները արտացոլող>>: 

<<Զբոսանք>>: Մարկ Շագալի ստեղծագործության տարածական կոմպոզիցիայի հիմքում ընկած է երկրային <<ներքևի>> և երկրային <<վերևի>> գաղափարը: Սա իր մեջ ինքնըստինքյան ներառում է թռիչք, բարձրություն, իրարից տարբեր և իրարց սահմանազատված աշխարհներ: Երկնքի խորը կապույտը, որն առկա է այս նկարչի ստեղծագործություններում, կարծես լինի հեղինակի տունը, որտեղ ոչ թե ապրում, այլ ճախրում են Շագալի կերպարները: Շագալի ռեալիզմը տանում է դեպի հոգևոր և ֆիզիկական սկզբերի միաձուլում:

<<Զբոսանք>>

Իր մեջ բացահայտելով սերը դեպի նկարչությունը` Շագալը հեռանում է Վիտեբսկից, սակայն շարունակում է նկարել հայրենի քաղաքի սյուները, ցանկապատները, ցեխաջրերը, խրճիթները, նույնիսկ այծերին ու խոզերին: Սակայն իր ստեղծագործության գլխավոր թեման, որը երկար ժամանակ է նկարելու, 22-ամյա երիտասարդը գտնում է Պետերբուրգում: Դա Բելլա Ռոզենֆելդն էր,ով արտաքինով շատ նման էր Շագալին` չնայած նրան, որ գեղեցկուհի էր, իսկ տղան բոլորովին չէր փայլում արտաքին տեսքով: Բելլան ասես երկնային էակ լիներ, իրեն փորձում էր բոլոր բնագավառներում` դերասանության, փիլիսոփայության և գրականության մեջ: Այս կնոջ կոքին Մարկն իրեն զգում էր ինչպես երկնքում: Հաճախ Շագալն իրենց այդպես էլ պատկերում էր` երկնքում ճախրելիս` սյուների, խոզերի, ցանկապատների, Վիտեբսկի վրայով… Որոշ ժամանակ անց Շագալը հանկարծակի լքում է Բելլային և մեկնում Փարիզ: Վերջինս չորս տարի համբերությամբ սպասում է նկարչին, ռոմանտիկ նամակներ գրում: 1915թ. զույգերն ամուսնանում են, երկար սպասված <<թռիչքը>> վերջապես տեղի է ունենում:

Նկարում պատկերված է Բելլայի ֆանտաստիկ թռիչքը, ով ասես սավառնում է <<թռիչքին պատրաստված>> երնքում: Երկրի հետ միակ կապը նկարչի ֆիգուրն է և ձեռքը, որը կապում է նաև երկու տարբեր աշխարհները: Նկարը, որ ստեղծվել է հեղափոխության տարիներին, կարծես խաղաղության խորհրդանիշ լիներ. այն բաժանում էր երկինքն ու երկիրը, սակայն վերև ձգված ֆիգուրով մաքրություն ու հանդարտություն էր քարոզում:

<<Զբոսանքը>> համարվում է տրիպտիխի մի մաս, որի մեջ մտնում են նաև <<Կրկնակի դիմանկար>> և <<Քաղաքի վրա>> կտավները:

<<Քաղաքի վրա>>

Երիտասարդ զույգերը սավառնում են, բայց հանգրվան ունեն, թռիչքից հետո վերադառնալու են քաղաք:

Նկարչի ֆիգուրը կանգնած է գետնին,բայց ասես ամուր հենարան չունի և ուր որ է թռչելու է: Երկնքում է միայն Բելլան, ի տարբերություն <<Քաղաքի վրա>> կտավի, որի մեջ երկուսն էլ <<բացակայում են աշխարհից>>: Շագալի աջ ձեռքում մի թռչուն կա. այսպիսով մարդուն հաջողվում է երկնային էակին /թռչուն/ բռնել ձեռքում, իսկ երկրայինին /Բելլա/` պահել երկնքում:

Նկարը կառուցված է երկրաչափական ճշգրտություններով և համաչափությամբ: Մեկ այլ տեսանկյունից այն թատերական ներկայացում կամ կրկեսային բեմադրություն է հիշեցնում: Տրիպտիխի հիմնական գաղափարն ասես դարձել է <<երկրի ձգողության նկատմամբ տարած հաղթանակը>> և մարդու ազատ թռիչքը երկնքի բաց տարածությունում: Այսպիսի մոտիվ Մ. Շագալի նախորդ ստեղծագործություններում ևս կար, սակայն 1910-ականներին նկարիչն այդ կերպ փորձում էր տարօրինակ նկարներ ստեղծել` բոլորից տաբերվելու և անսովոր կերպարներով հայտնի դառնալու նկատառումով: <<Զբոսանք>>-ում նկարչի նպատակը միանգամից փոխվում է. նկարիչն իր առջև խնդիր է դնում ցույց տալու մարդու <<հնարավոր և իրական>> թռիչքը, որը թերևս հաջողված է այնքանով, որ դիտողը կարծես չի էլ զարմանում, որ մարդիկ երկնքում են: Երեք նկարներում էլ մարդիկ այնքան բնական են թռչում, որ թվում է, թե մարդը ծնված է հենց երկնքում ճախրելու համար...

Կտավում ասես Շագալը փորձել է պատկերել  հայտնի գրող Շոլոմ-Ալեյհեմի <<Օդի մարդը>>  արտահայտությունը, սակայն, եթե վերջինիս մոտ <<օդի մարդը>> երազկոտ ու երևակայական էակ է և թռչում է միայն երազներում, ապա Շագալի պատկերած հերոսները երկնքում են, որովհետև հավատում են, որ կարող են թռչել և թռչում են, որովհետև ճախրում են իրենց ռոմանտիկ զգացմունքներում: Թռիչքը նրանց համար նույնքան բնական է, որքան առօրյա կյանքը կամ քայլելը: Նրանք թռչում են իրենց և բոլորին ցույց տալու համար, որ երկնքի և երկրի միջև պատնեշ այլևս չկա...

Դե եսիմ`. Գ.Ն.